Tam 5,5 sene olmuş sigarayı bırakalı. Hayatıma bu son 5,5 sene içinde giren insanların hiçbiri benim bir zamanlar sigara bağımlısı (tiryakiliği kabul etmiyorum zira bu bir bağımlılık) olduğuma inanamıyorlar. Hem de nasıl bağımlıydım! 10 sene boyunca günde bir paket (fazlası var eksiği yok) içtim! Bir tane, iki tane, kahveyle, içkiyle, yatmadan son bir tane derken bir de baktım bir pakete çıkıvermişim. Hayattaki en büyük keyiflerden biriydi benim için, yalan yok. Türk kahvesiyle içileni ayrı, dostlarla sohbette içileni ayrı keyif...
Hikaye nasıl başladı, önce bunu anlatayım isterseniz... Sigara içilen bir evdi bizimkisi. Artık annem de babam da içmiyor neyse ki. Ama çocukluğum çeşit çeşit sigara görüntüleriyle dolu. Tam bir 80'ler çocuğuydum; Salonumuzda orta sehpanın üzerinde, gümüş gondolun içinde farklı markalardan sigara paketleri dururdu, misafire ikram etmek için :) Sigaranın dumanından, kokusundan nefret ederek büyüyen benim gibi birinin sigaraya başlamasına çevremdeki hiç kimse ihtimal vermezdi. İstanbul'da üniversite öğrencisiyken full-time muhabirliğe başlamıştım Sabah Gazetesi'nde. 400 kişilik sınıfımda devam zorunluluğu gibi bir kavram olmadığı için sabahtan akşama kah gazetede, kah haberdeydim. Binanın içinde sigara içmek yasaktı. Sigara odası gibi bir bölüm de yoktu. Bu yüzden arkadaşlar sigara içmek için bahçeye çıkardı. E "hadi Tuğba sen de gel", "hadi bir kahve molası..." Yaş 20 o zamanlar. Şimdi çok saçma gelse de o yıllarda sigara kendimi büyük hissettiriyordu. Bulunduğum iş çevresi itibariyle de neredeyse sigara içmeyen arkadaşım yoktu diyebilirim. Ve inanın bu işte sosyal çevrenizin payı çok büyük. Kabul gören davranış ne ise, ona yöneliyorsunuz istemeden de olsa...
20'li yaşların ortalarında sigara çoktan hayatımın baş köşesindeydi. Sigara içilmeyen ortamlarda gerilirdim. "Özgürlüğüm kısıtlanıyor", "içiyorsam zararı bana, size ne" laflarına aşina olmayan bağımlı var mı aramızda? :) Akşam eve giderken mutlaka kontrol edilirdi sigara mesela. Az kalmışsa eğer yeni paket alınır öyle gidilirdi eve. Maazallah, ya biterse akşamın bi vakti, ne yapardım ben! Fakat 30'lu yaşlara doğru sigara artık bir sevgiliden çok marazi bir aşka dönüşmüştü. Bırakmak istiyor fakat başarılı olamıyordum. Sigara ile ilgili yazılar, kitaplar okuyordum. Sigarayı bırakmak için denemediğim ilaç kalmamıştı. Nikotin bantları, nikotin sakızları derken her başarısızlığımda kendime daha çok kızar olmuştum. Bırakma isteğimin tavan yapmasında sevgilimin (şu an kocam oluyor kendisi) içmemesi en büyük etkendi. Sigaradan çok rahatsız olduğunu ama sırf beni sevdiği için katlandığını biliyordum. Ona bu haksızlığı yapmak hiç içime sinmiyordu. Yanında her sigara içişimde, birlikteyken her marketten sigara alışımda kendime kızıyordum. Artık sonuna yaklaştığım sigara maceramdan kurtulmak için kararımı verdim. Daha önce denediğim hiç bir yöntem işe yaramadığı için bırakma isteğimden başka bir şey kalmamıştı elimde. İki üç hafta sonrası için kendime bir tarih belirledim. O sabahtan itibaren içmeyecektim sigara. Bırakacağım zamana kadar da zevkle içtim sigaramı, hiiiç strese girmeden hem de. Nasıl olsa bir kaç hafta sonra "elveda" diyecektim sigaraya. İşi kolaylaştırmak için sigarayı bırakacağım gün için bir plan yaptım. Ve o gün, birkaç gün boyunca sigara içemeyeceğim mini bir seyahat planladım kendime. Eve döndüğümde 2,5 gündür sigara içmiyordum. Zaten sonrası çorap söküğü gibi geldi. Evet canım çok istedi. Tek bir sigara, hatta iki nefes için kendimle mücadele ettim. Fakat zaman geçtikçe odaklandığım şey ne kadar süreden beri sigara içmediğim olmuştu. Kriz anlarında beni sigara karşısında motive eden, güçlü kılan tek şey buydu! "1 haftadır sigara içmiyorum", "10 gündür sigara içmiyorum", "1 aydır sigara içmiyorum" derken 5,5 sene oldu. 5,5 sene içinde canımın çok sigara istediği anlar oldu tabi ki. Fakat artık biliyorum ki, ona bağımlı olmamanın, her zaman mis gibi kokmanın, sevgilime karşı mahcubiyetimin sona ermesinin, sorulduğunda ya da uzatıldığında "kullanmıyorum" demenin verdiği mutluluğu bana hiç bir sigara veremez.
Not: Fotoğraf 1942 yapımı "Now, Voyager" filminden bir sahnedir.
